زندگی دینی مثل رانندگی نیست، رانندگی مراقبت می کنی که تصادف نکنی ولی ماشین ها بنا ندارن به تو بزنن، مراقبت می کنی در دره سقوط نکنی ولی جاده ها رو طوری نساخته اند که تو بری تو دره. بعضی از این بازی های ماشین سواری هست که بنا دارن ماشین تو رو داغون کنن، مدام داره بهت حمله می کنه و تو باید جا خالی بدی، وقتی میای تو این مسابقه یه آمادگی داری برای صدمه خوردن یا نخوردن؛ زندگی همین جوری است، مدام دارن تو رو می زنن.
نگرشمون باید این چنین باشه، یک همچین ذهنتی باید داشته باشیم، صبح که از خواب بیدار شدیم بگیم خب ببینیم امروز کی می خواد ما رو بزنه؟
ما همانند یک بکسور هستیم که تو رینگ بکس قرار داره، حریف می خواد بزنه تو باید مقاومت کنی، از وقتی به دنیا اومدی وارد رینگ شدی، باید آماده باشی، آماده نباشی هی ضربه می خوری و ناله می زنی، متوجه این نگاه نباشی مدام ضربه می خوری، دائماً باید آماده باشی، الان یدونه جا خالی بده، یه دونه با دستت دفع کن، یه دونه تو بزن، بزن بزنه؛ این زندگی است دائم در درگیری.
غفلت یعنی آسودگی از این نگرش و این بازی، صبح از خواب بیدار می شی خدا میره سراغ نقطه ضعف های تو، امتحان اول رد شد، امتحان دوم و سوم و...، امام صادق(ع) می فرماید: وقتی مؤمن یک صفت بدِ درونش رو از بین می بره بلافاصله صفت بدِ بعدی آشکار میشه، تا از دنیا بره.
این مبارزه و تلاش دائمی است، تصادفی نیست، تصادفاً برای ما صحنه ی گناه پیش نمی یاد، تصادفاً نقطه ضعف های ما بیرون نمی آید.
امیر_المؤمنین علی (ع) فرمودند: طُوبی لِمَن شَغَلَهُ عَیبُهُ عَن عُیوبِ الناس ، خوش به حال کسی که عیبش او رو مشغولش می کنه به خودش به حدی که دیگه عیب دیگری رو نمی بینه. (ابن ابی الحدید، ج 20، ص 296)
واقعا کسی که مشغول عیب خودش هست عشق بازی می کنه با انتقاد، امام صادق(ع) فرمود: عزیزترین دوستان من کسی است که عیب مرا به من هدیه کند؛ أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدَى إِلَیَّ عُیُوبِی (کافی/2/639)
خدایا روحیه ما رو سرشار از مشغولیت به عیوبمان قرار بده.
